راه افتاد. چشم هایش را دوخت به عمق افق،به محل تلاقی آب و آسمان و زمین و راه افتاد...

می دانست با حرتش خیلی ها را آزار خواهد داد. همه ی آن هایی که سال هاست بین بقیه غرق شده اند و راه خودشان را ادامه می دهند. همه ی آنهایی که کاری به دور و برشان ندارند. همه ی آنها که نمی خواهند آرامش بی نظیرشان به هم بخورد. اصلا مر جز این بود که همه‏، دریا را مظهر آرامش می دانستند؟ و او راه افتاده بود تا آرامش دریا و آرامش خودش را به هم بزند.

می دانست راه طولانی و خسته کننده ای در پیش دارد. می دانست باید با خیلی ها بجنگد، با باد، دریا‏، طبیعت، آدم ها و خیلی ها ی دیگر، اما راه افتاده بود...

می دانست اگر سر جایش بنشیند، آرامش دارد طوری که هیچکس کاری با او ندارد. اگر بماند، زیبا می ماند... خیلی زیبا! آن قدر که همه تحسینش کنند. می دانست اگر بماند نه حرص می خورد، نه پیر می شود و نه خسته! اما راه افتاد و چشم هایش را دوخت به عمق افق... محل تلاقی آب و آسمان و زمین...

بلند شده بود.

اگر چه تردید داشت، بلند شده بود. اگرچه هنوز خستگی اش تمام نشده بود

اما بلند شده بود و تمام قد ایستاده بود.

 پشت سری هایش که معذب شده بودند زیر لب غرغر می کردند اما او نمی خواست بنشیند. بغل دستی هایش حتی دستانش را می کشیدند و یواشکی نیشگونش می گرفتند تا بنشیند

اما او محکم ایستاده بود.

از گوشه و کنار می شنید صداهایی را که به بقیه دستور می دادند: ((او را بنشانید!))

اما او بلند شده بود.

حالا دیگر تردید هم نداشت. اصلا بلند شده بود که نظم نِشسته ها را به هم بزند. آمده بود آرامش را، یک دستگی را و سکون را از بین ببرد و بلند شده بود...

و محکم ایستاده بود...

نگاهش را به عمق ساحل، جایی که صخره ها خود نمایی می کردند دوخت و حرکت کرد. می دانست بقیه ای هم هستند که مثل او بلند شده اند و ایستاده اند که به زودی به آنها خواهد پیوست. بقیه ای که هر چه به ساحل نزدیک شود بیشتر می شوند و آن وقت دیگر هیچ سنگ و صخره ای جلودارشان نخواهد بود.

او بلند شده بود و محکم ایستاده بود و... و می خواست نشان بدهد که علت بروز موج فقط باد و زلزله و آتشفشان نیست. فقط اراده می خواهد...